Το The Da Vinci Code είναι ένα βιβλίο μυστηρίου και δράσης, γραμμένο από τον Αμερικάνο συγγραφέα Dan Brown. Είναι επίσης ένα best-seller όπου περισσότερα από 60,5 εκατομμύρια αντίτυπα του έχουν βρει στον δρόμο τους στα χέρια απανταχού αναγνωστών ανά τον κόσμο.Πολύ απλά, η υπόθεση του βιβλίου περιγράφει μία συνομωσία από την Καθολική Εκκλησία να πνίξει την «πραγματική» ιστορία του Ιησού Χριστού. Δηλαδή, το Βατικανό, όπως ισχυρίζεται το βιβλίο γνωρίζει ότι διανέμει όλες αυτές τις χιλιετίες ένα ψέμα, αλλά το κάνει για να εξυπηρετήσει την δίψα του για εξουσία

Τις τελευταίες δεκαετίες με κορύφωση λίγα χρόνια πριν την δύση του 20ου Αιώνα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μπήκαν σε μία τροχιά αναζήτησης και εξερεύνησης της πίστης, της θρησκείας, της αλήθειας.

Πολλοί είναι οι άνθρωποι όπου μέσα από τα διδάγματα της Εκκλησίας (και μιλάω για την Χριστιανική όπως μεταφράζεται αυτή στα διάφορα δόγματα της) αντιλήφθηκαν αναγνωρισμένες αντιφάσεις στον «λόγο του Θεού» και όπως αυτός κηρύσσεται από την αυθεντία της Εκκλησίας η οποία έχει μελετήσει (και συνεχίσει να το κάνει) εις βάθος την σοφία του Θεού.

Είναι τραγελαφικό να πιστέψουμε πως εδώ και τόσους αιώνες η «μία αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία», όπως αναφέρει το ‘Σύμβολο της Πίστεως’ δεν έχει εις βάθος μελετήσει η ίδια τις Γραφές, όπως το ίδιο το Ευαγγέλιο μας προστάζει εμάς κάθε πιστό να κάνουμε.

«Ερευνάτε τα Γραφάς» λέγεται και πολύ πιστοί και όχι σπεύδουν όλο και περισσότερο να το κάνουν ανακαλύπτοντας ασυνέχειες, αντιφάσεις, ρήσεις και αποκρίσεις οι οποίες παρόλο την υπόσχεση πως αιώνια θα συνδράμουν ως οδηγοί της κοινωνίας μας, θέτοντας και θεσπίζοντας τους ηθικούς νόμους που προέρχονται από τα κείμενα αυτά, φαίνεται πως όλο ένα και περισσότερο δεν μπορούν να σταθούν μπροστά στην ξαφνική αλλαγή του κόσμου.

Η Εκκλησία ως προστάτης, μελετητής και αυθεντία στην ερμηνεία των κειμένων αυτών φαίνεται πως δεν μπορεί παρά να τρέχει αρκετά πίσω από τις γρήγορες ταχύτητες που έχουν γίνει αλάνθαστος νόμος στην πορεία μας προς ένα ευχόμενα ευοίωνο μέλλον.

Η αφορμή που παίρνω για την αναφορά των Αγίων Κειμένων και την κριτική στάση που οι περισσότερο ορκισμένοι στον αγώνα της αναζήτησης από εμάς διατηρούν απέναντι τους, είναι γιατί όσον αφορά το «ανίερο» αυτό μυθιστόρημα (όπως έχει χαρακτηριστεί μεταξύ άλλων) περιέχει όλο και περισσότερες ανακρίβειες που υποκύπτουν στον πειρασμό που πολλοί μελετητές έχουν μπει προκειμένου να εξερευνήσουν τα λεγόμενα του.

Το γεγονός πως ο Κώδικας Da Vinci είναι ένα μυθιστόρημα, σημαίνει πως αυτόματα ότι είναι γραμμένο σε αυτόν υπόκεινται στον «νόμο» περί μυθοπλασίας όπως αυτός προέρχεται μέσα από την Ιστορία. Αυτό που διαφέρει όμως είναι αυτό που προσφέρεται ως γεγονός.

Πριν τον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας μας παραθέτει τρεις παραγράφους (με την χρήση της αγγλικής έκδοσης) μέσα στις οποίες αναφέρεται στην μυστική οργάνωση Priory of Sion και την θρησκευτική ομάδα Opus Dei. Οι πρώτες δύο παράγραφοι είναι εκτενείς και γεμάτες με μικρές λεπτομέρειες, σε αντίθεση με την τρίτη παράγραφο στην οποία αναφέρεται πως «όλες οι περιγραφές τέχνης, αρχιτεκτονικής, εγγράφων και μυστικών τελετών είναι ακριβείς».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το γεγονός πως αυτό που περιγράφεται στο βιβλίο, αυτό το μυστικό που προσπαθεί να κρύψει το Βατικανό, αυτό που προστατεύει η οργάνωση Priory of Sion, είναι πως ο Ιησούς Χριστός ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μαγδαληνή, πως κάναν μαζί ένα παιδί, μία κόρη, πως μετά την σταύρωση η Μαρία με την κόρη της φύγαν για την Αίγυπτο και μετά για την Γαλλία και πως το απόγονοι του Χριστού μέχρι και σήμερα περπατούν σ αυτήν τη Γή.

Το Βατικανό από την πλευρά του απέκρυψε το γεγονός αυτό και μάλιστα άλλαξε τα Άγια Ευαγγέλια προκειμένου να βαφτίσει την Μαρία Μαγδαληνή σαν την μετανιωμένη πόρνη, υποβιβάζοντας έτσι την ίδια αλλά και δίνοντας παράλληλα έμφαση πως όλοι είναι δεκτοί στο Βασίλειο του Θεού.

Η ιδέα αυτή δεν είναι καθόλου πρωτότυπη, όπως άλλωστε φάνηκε και από τις πρόσφατες μηνύσεις εναντίον του Dan Brown από τους συγγραφείς του βιβλίου Holy Blood, Holy Grail. Ένα παρόμοιο σενάριο βλέπουμε επίσης και στον Τελευταίο Πειρασμό του δικού μας Νίκου Καζαντζάκη. Το βιβλίο του Καζαντζάκη είναι μυθιστόρημα, ενώ όπως οι ίδιοι οι συγγραφείς του Holy Blood, Holy Grain έχουν παραδεχτεί όλο το βιβλίο τους είναι μία τεράστια υπόθεση.

Δεν θα αναφερθώ ακόμη στο πως μπορούμε να αναβαπτίζουμε ένα μυθιστόρημα σε ντοκουμέντο και το ανάποδο, μιας και αυτό είναι υπό την επήρεια πολλών γεγονότων που σαν κατακλείδα σφραγίζουν απόψεις και οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Τελευταία γίνεται λόγος για τον Γνωστικισμό, έναν ιστορικό όρο που περιγράφει ένα θρησκευτικό δόγμα που αναπτύχθηκε στα πρώτα χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού.

Δεν θα σταθώ στα πιστεύω του δόγματος αυτού, παρά στο γεγονός πως το όνομα του έχει δανειστεί στα Ευαγγέλια που αποδίδονται σε μαθητές του Χριστού τα οποία όμως δεν περιλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη ως μη αυθεντικά ιστορικά ντοκουμέντα.

Τα Γνωστικά Ευαγγέλια λοιπόν περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και ένα που φέρει την ονομασία της Μαρίας Μαγδαληνής, κατατάσσοντας την έτσι ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού και όχι σαν την πόρνη που η Εκκλησία μας την έχει συστήσει.